من جاموندم

بعد مدتها دست به کی برد می برم و انگشتانم رو دکمه هایش می فشارم برای نوشتن احساسی که از درون حس می شود .  آری احساسی سرشار از دلتنگی و حسرت . حسرت دیدن ضریح آقای مهربانی را وقتی نظاره گر کسانی هستم که چه خالصانه روز اربعین راهی سرزمین عشق می شوند و سیل عظیمی از عاشقان به دیدار معشوق می روند. چقدر دلم می خواهد که منم جزئی از این عاشقان بودم و سرزمین عشق را از نزدیک با چشمان پر از گناهم می دیدم . وقتی می شنیدم که راهی سرزمین عشق هستند غمی در درونم روانه می کرد و حسرت اینکه نکند روزی حسرت راهی شدن سرزمین عشق و دیدن ضریح امام مهربانی در وجودم بماند آری به معنای واقعی من جاموندم